Afgelopen lente plantte ik 3 dahliaknollen in onze tuin. Bewust ‘slechts’ 3 en ook geen al te grote soort (gezien de bescheiden afmetingen van de border), en met bloemen van het diepste donker-bordeaux-op-het-zwarte-af-rood (want dat leek me een echt stemmige herfstkleur).
Al snel bleek dat ik behoorlijk gefopt was. De knollen waren vast en zeker als kind in de ketel met toverdrank gevallen want ze groeiden uit tot reuzen van planten (even groot als mezelve) die alles in de buurt (perenboompje incluis) dreigden te verdringen met hun enorme stengels en bladeren.
En tot overmaat van ‘ramp’ bleken de bloemen niet het beloofde dieprood, maar een soort van ouderwets verbleekt oranje te zijn…
Tot daar het horrorverhaal.
Want meteen bij het uitbreken van de eerste bloemknop viel iedereen (ja, zelfs Meneer Appelzee en die staat nu niet meteen bekend om zijn fleurige smaak) als een blok voor de opdringerige kermis-kitch die de bloemen uitstraalden. En dus werden ze een hele zomer en nazomer lang met zorg opgebonden, met geduld weggeleid van de perenboom (voor zover dat lukte) en met liefde beschermd tegen allerlei ongedierte.
Iedere keer als ik in de tuin kwam of gewoon nog maar naar buiten keek werd ik blij van al dat compromisloze kleurgeweld.
En nu – begin oktober – staat alles scheef en krom van de vele regenbuien, krijgen de rupsen of slakken of wie de boosdoeners ook zijn stilaan de overhand, en is er geen redden meer aan.
Gelukkig bestaat er ook zoiets als ‘schaar’ en ‘vaas’ en enkele flinke snoeibeurten later is de tuin wat kleur armer, maar heeft Villa Appelzee weer wat vrolijkheid extra. Komt dat zien, komt dat toch zien, de laatste dahlia’s van het jaar!
